வண்ணதாசன்

ஒரே ஒரு ஜன்னலின் ஒரே ஒரு கதவைத் திறந்தேன்; ஒரே ஒரு பழுப்பு இலை காற்றில் உள்ளே வந்தது; எல்லாமே வந்துவிட்டதாக இந்த அறை நிரம்பிவிட்டது. ~ வண்ணதாசன்

'தனுமை' சிறுகதையின் ஒரு பகுதி (சந்தியா பதிப்பகம் வெளியிட்டிருக்கும் வண்ணதாசனின் 'கலைக்க முடியாத ஒப்பனைகள்' நூலிலிருந்து...)

அதிகபட்சம் இந்த வாழ்க்கைக்கும் மனிதனுக்கும் உண்மையாக இருக்கவே முயல்கிறேன். சிகரங்களை அடைகிற உந்துதல்கள் இல்லை. ஆனாலும் போய்க்கொண்டிருக்கத் தோன்றுகிறது. தனியாக அல்ல மிகவும் நட்புணர்வும் அடிப்படை புரிதல்களும் உள்ள மனிதர்களுடன்! - வண்ணதாசன்

எனக்கும் அப்பாவுக்கும் இடையில் அந்த எட்டடி உயரக் கதவு இல்லாமல் இந்தப் படம் ஒருபோதும் இவ்வளவு அழகாக அமைந்திருக்காது.

மனம் பொருந்திய மனிதர்களுடன் உறவாக இருங்கள்; அப்போதுதான் வாழ்வின் அழகு என்னவென்று தெரியும்! - வண்ணதாசன்

நன்றாகப் பார்த்தேன்; அந்தக் காகத்தின் அலகில் இருந்தது ஒரு ஒற்றைச் சாவிதான்; கவலையாக இருக்கிறது; வானத்தைப் பூட்டும் திறக்கும் அளவுக்கு பறவைகள் எப்போதிருந்து கெட்டுப் போயிற்று?