இழந்த கூட்டுக்குடும்ப வாழ்வும் தனிமையில் தத்தளிக்கும் மனிதர்களும்!

அது கிராமமோ, நகரமோ ஒரு காலம் இருந்தது! பிள்ளைகள் கூடி ஓடி விளையாடத் தெருக்கள், மந்தைகள், மைதானங்கள் இருந்தன!.

எல்லோர் வீட்டிலும் குழந்தைகள் வந்து விட்டால் செம்பு நிறைய நீர் மோர் மற்றும் கேழ்வரகு, கம்பு, சோளம், நிலக்கடலை, கருப்பட்டி போன்றவற்றில் தயாரித்த தின்பண்டங்களைக் கூடக் கொடுத்து கவனமாக விளையாடுங்கள் என்று சொல்லி அனுப்புவார்கள்.

ஒரு வீடு என்று சராசரியாக எடுத்துக் கொண்டால் தவறாமல் தாத்தா, பாட்டி, அம்மா, அப்பா சில நேரம் அத்தைகள், சித்தப்பா, பெரியப்பா, அண்ணன், தம்பி, தங்கைகள், அக்காக்கள் என உறவுகள் வந்து கொண்டும் போய்க் கொண்டும் இருப்பார்கள். வீட்டு சமையல் அறையில் எல்லோருக்குமான உணவு இருந்து கொண்டிருக்கும்.

கிராமப் புறங்களில் என்றால் கேட்கவே வேண்டாம். காலை ஆடு, மாடுகளின் சாணங்களை அள்ளி எருக் குழியில் கொண்டு போய்ச் சேர்த்து விட்டு, முந்தைய நாள் நீராகாரத்தோடு பழைய கஞ்சி, பழைய குழம்புகளை சாப்பிட்டு விட்டு வயல்வெளிக்குச் சென்று விடுவார்கள்.

எல்லோருக்கும் ஏதேனும் ஒரு வேலை இருந்து கொண்டே இருக்கும். மூதாட்டிகள் கூட தானியங்களை உலர்த்துவது, உலர்ந்த தானியங்களைப் புடைப்பது, அவற்றைத் திருகையில் விட்டுத் திரிப்பது, ஆடு கோழிகளுக்கு தீனி இடுவது, குழந்தைகளுக்கான தின்பண்டங்கள் செய்வது என்று பலவேலைகளைச் செய்து கொண்டே இருப்பார்கள்.

முதிய ஆண்களாக இருந்தால் நொச்சிக் கூடைகளை முடைவது. நாற்றுகளுக்காக விதை நெல்லை ஊற வைப்பது. கோணிப் பைகளை வெயிலில் உலர்த்தி சுருட்டி வைப்பது, சணல் நூல் திரிப்பது என ஏதாவது ஒரு வேலையில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டே இருப்பார்கள்.

அக்காலத்தில் பல்வேறு கைத்தொழில்கள் இருந்தன. நெசவு நெய்தல், கயிறு திரித்தல், விவசாய உழு கருவிகளைச் செய்தல், செப்பனிடுதல், மீன் பிடித்தல், மரத்தச்சு வேலைகள் என்று மனிதர்கள் பல்வேறு திறன்களைத் தொழிலாகப் பெற்றிருந்தார்கள்.

உண்ணும் உணவிற்கு ஏதேனும் ஒரு வேலை செய்ய வேண்டும் என்கிற எதார்த்தம் நிறைந்த மனிதர்கள் அவர்கள்.

யாருக்கும் பாரமாக இருக்கக் கூடாது என்பதோடல்லாமல் விளையாடும் சிறுவர், சிறுமியரை அழைத்து தங்கள் சிறிய கைச்சேமிப்பில் இருந்து சில்லரைகளைக் கொடுத்து மகிழ்வார்கள்.

சில பெரியவர்கள் அந்தக் காலத்தில் தங்களது அரைஞான் கயிற்றில் ஓட்டைக் காலணா என்று சொல்லக்கூடிய செம்பு நாணயங்களைக் கோர்த்து வைத்திருப்பார்கள்.

பத்து ஊருக்கு ஒரு சந்தை என்று பொருட்களை மலிவு விலையில் வாங்குவதற்கான கடை விரிப்புகள் ஊர்கள் தோறும் இருந்தன.

மாட்டு வண்டி செல்லும் மண் தடங்கள் எல்லாம் இன்று தார்ச்சாலை ஆகிவிட்டபின் மனித வாழ்க்கை அதிகப் பொருட்ச் செலவு மிகுந்ததாக ஆகிவிட்டது.

உண்மையில் ஒரு வீடு, அது எதனால் கட்டப்பட்டிருந்தாலும் சரி, குடிசை, ஓடு, மண் சுவர் வைத்து இருந்தாலும் கூட, அதற்குள் ஒரு கூட்டு குடும்பம் புழங்கிக் கொண்டே இருக்கும்.

இதை சரியாகச் சொன்னால் அந்த கிராமம் முழுக்கவே ஒரு கூட்டு குடும்பம் போல ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்து கொண்டும் இடையில் பல்வேறு காரணங்களுக்காக சண்டை சச்சரவுகள் இருந்தாலும் கூட குழந்தைகளுக்கும் பெரியவர்களுக்கும் எப்படியாவது உணவு கொடுத்து விட வேண்டும் என்கிற முறையில் தான் அங்கு நடக்கிற அத்தனை உற்பத்திகளும் வாழ்க்கை முறைகளும் இருக்கும்.

உள்ளூரில் திருமணம் செய்து வரும் வெளியூர் பெண்களும் வெளியூருக்குத் திருமணமாகிப் போகும் உள்ளூர்ப் பெண்களுமாய் அந்த கிராமங்களும் சிற்றூர்களும் இயங்கிக் கொண்டிருந்த ஒரு காலம்.

வருடம் தோறும் ஆடி மாதங்களில் அம்மன் கொடை விழாக்களும் ஆங்காங்கே இருக்கும் சின்னஞ் சிறு கோயில்களில் கூட படையல்களும் விருந்தும் கறிச் சோறும் திருவிழாவாக மலர்ந்து அவர்களை உற்சாகப்படுத்தும்.

அந்த ஊரை விட்டு எங்கே அவர்கள் சென்றிருந்தாலும் கூட இந்த குலதெய்வ விழாக்களில் அவர்கள் அனைவரும் வந்து ஒருங்கிணைந்து அங்கே முகம் பார்த்து மகிழ்வார்கள்.

அதுபோலத்தான் வயல் வேலைகள் முடிந்து வந்ததும் இரவு நேரம் சுடச்சுட சோறு சமைத்து சாப்பாட்டின்போது, வானத்து நிலவு மினுங்க வாசல் புறத்தில் கூட்டாக அமர்ந்து உணவு உண்பார்கள்.

அக்கம் பக்கம் பசுக்கள், எருமைகள், ஆடுகளின் கனைப்பொலி இருந்து கொண்டே இருக்கும். மாலை சரியாக 7:00 மணி அளவில் ஊர் உறங்கத் தொடங்கிவிடும். யார் எங்கே உறங்கிக் கிடப்பார்கள் என்று தெரியாவிட்டாலும் பொழுது விடிந்தவுடன் மறுபடியும் அவர்கள் வேலையைத் தொடங்குவார்கள்.

இப்படியாகத்தான் என் சிறு வயது கிராமங்களை ஞாபகத்தில் வைத்திருக்கிறேன். தன் வாழ்நாள் முழுக்கச் செல்லும் இடங்களில் எல்லாம் கால்நடையாகக் கிராமங்கள்தோறும் சுற்றி பார்த்த உத்தமர் காந்தியும் இந்த உற்பத்தி உறவைத்தான் இந்திய மக்களின் உயிர் வாழ்வின் நம்பிக்கையாக பரிந்துரைத்தார்!

இந்தியாவின் ஆன்மா அதன் கிராமங்களில்தான் இருக்கிறது என்றும் சொன்னார்.

அப்படியான வாழ்க்கை ஏன் பின்னாளில் சிதையத் துவங்கியது என்பதற்கு காரணங்கள் பல இருக்கின்றன. குறிப்பாக நகர்மயப் போக்கு அதிகரித்துவிட்ட 1990களுக்கு பிறகு கூட்டுக் குடும்பங்களில் இருந்து தனிக் குடும்பங்கள் உருவாகின.

கல்வி, வேலை வாய்ப்பு போன்றவற்றிற்காகவும் கூட்டுக் குடும்பங்களில் பாகப்பிரிவினை போன்ற விஷயங்கள் கோர்ட், வழக்கு, வாய்தா என்று அண்ணன் தம்பி பங்காளி உறவுகளுக்குள் நிகழ்ந்த மாற்றங்களால் கூட்டுக் குடும்பத்தின் பரிமாணம் சரியத் தொடங்கியது. 

சொந்தங்கள் ஒற்றுமை குலைய மிக முக்கியக் காரணியாக இருப்பது சொத்துப் பிரச்சனை. இந்த சொத்துக்களைப் பங்கிடும்போது உடன் பிறந்தவர்கள் எப்படி நடந்து கொள்கிறார்கள் என்பதைப் பொறுத்து, அடுத்தடுத்த சந்ததியில் அவர்களுக்குள் உறவு நீடிப்பதும் உறவு கெட்டுப் போய், ஒருவருக்கொருவர் எதிரியாகி தன் வாழ்நாள் முழுவதும் தன் எதிரியை பழிவாங்குவதற்காகவே திட்டங்கள் தீட்டுவதும் தன் பிள்ளைகளுக்கு வன்மத்தைக் கற்றுத் தருவதும் வாழையடி வாழையாக பல குடும்பங்களில் தொடர்கிறது.

19ஆம் நூற்றாண்டு மற்றும் அதற்கு முன் வாழ்ந்த மக்கள் சொத்துப் பிரச்சினை இல்லாமல் எப்படி வாழ்ந்தார்கள் என்பதை ஆய்வு செய்தபோது நமக்கு மிகுந்த ஆச்சரியமும் ஆனந்தமும் ஏற்படுகிறது.

அன்றைய காலகட்டத்தில் நமது குடும்பங்களில் பெண்கள் தான் நிர்வாகம் செய்திருக்கிறார்கள் தனக்கு 10, 11 ஆண் பிள்ளைகள் இருந்தாலும் எந்தப் பிள்ளை கெட்டிக்காரன் எந்தப் பிள்ளை சவலை பிள்ளை ஏமாளி என்பதையெல்லாம் சரியாகக் கணித்து யாருக்கு எப்படிப் பாகம் செய்ய வேண்டும் என்று தீர்மானிக்கும் செயலை குடும்பத் தலைவி ஏற்று இருந்தார்.

இன்னும் விளங்கச் சொல்ல வேண்டுமானால் திறமையான குடும்பத்தோடு கடுமையாக உழைத்த பிள்ளைகளுக்கு குறைந்த பாகமும் குடும்பத்தில் சோம்பேறியாக வேலை வெற்றி செய்யாமல் சும்மா இருந்த பிள்ளைகளுக்கு அல்லது விவரம் இல்லாத பிள்ளைகளுக்கு அதிக அளவிலான பாகமும் பிரித்துக் கொடுத்திருக்கிறார்கள். இதற்குள் தான் கூட்டுக் குடும்பத்தின் தர்மம் அடங்கி இருந்தது.

கிராமத்தில் பாகப்பிரிவினை நடக்கும் போது ஊர் பஞ்சாயத்தின் கட்டளைகளுக்கு ஏற்ப நிலம், வீடு, பண்ட பாத்திரம், சுவர் வரை இரண்டாக, மூன்றாக, நான்காகப் பிரிப்பதில் ஏற்பட்ட பாகங்களால் அதைக் கொண்டு ஒரு நிலைத்த வாழ்வை அவர்கள் அங்கு வாழ முடியவில்லை. வாழ்ந்த வீட்டை நிலங்களை உறவுகளை விட்டுப் பிரிய வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டிருந்தது.

இப்படியான பாகப்பிரிவினை போன்றவற்றால் பாரம்பரியமாக வைத்திருந்த சிறுசிறு நிலங்களைக் கூட விற்றுவிட்டு நகரத்திற்கு குடிபோன மக்கள் அன்று அதிகமாக பெருக தொடங்கினார்கள்.

அப்படி நகர் மயமான சிலர் தங்களது சகோதரர்கள் கிராமத்தில் இருப்பதினால் நிலத்தை அவர்களிடம் கொடுத்து விட்டு நகரத்திலேயே செட்டில் ஆனவர்களும் உண்டு.

பலரும் நகரத்திற்கு சென்று ஏதேனும் ஒரு வேலை செய்து கொள்ளலாம் என்று புறப்பட்ட கதை தான் நகர்மயமாதல்.

“பட்டணம்தான் போகலாமடி பணம் காசு சேர்க்கலாமடி” என்று சினிமாவில் பாட்டு கூட வந்தது.

பட்டிக்காடா பட்டணமா என்று நகரத்திற்கும் கிராமத்திற்கும் ஆன கலாச்சார சாதிய வெளியேற்றங்கள் 1990-களுக்குப் பிறகு தான் அதிகம் நிகழ்ந்தது.

இத்தகைய நகர்மயமாதல் மட்டுமல்லாமல் வயதானவர்களைப் பேண முடியாமை, தன் குழந்தை, தன் மனைவி, தன் கணவன் என்ற சுயநலப் போக்கு மிகுந்த போது கூட்டுக்குடும்பங்கள் கண்ணீர் விட்டுக்கொண்டு பிரிந்து போயின.

நகரத்தில் வேலை வாய்ப்பு இருந்தாலும் கூட கடும் பொருளாதார நெருக்கடியால் அத்தகைய குடும்பங்களும் கடனில் சிக்கித் தவித்தன.

சிறு தொழில்கள், வணிகங்கள், வேலை வாய்ப்புகள் என்று இருந்தாலும்கூட ஒரு நீண்ட கால தன்மையைப் பெற்று அவை எங்கு குடியேறினாலும் நிலைபெற முடியவில்லை.

இதற்கிடையில் இளைஞர்கள் பலர் அன்னிய நாடுகளுக்கு வேலைக்குச் செல்லக்கூடிய வாய்ப்புகளும் ஏற்பட்டது.

நாளடைவில் கூட்டுக் குடும்பங்களை இழந்ததன் விளைவுகள் தனிக் குடும்பங்களில் வெளியே தெரிய ஆரம்பித்தன. அதில் பிரதான பிரச்சனை விவாகரத்து. இவர்களை இணைத்து வைக்க எந்தவித அனுபவம் வாய்ந்த முன்னோர்களின் அறிவுரையோ, அவர்களைப் பராமரித்து ஆறுதல் சொல்லி அன்பு செலுத்தக்கூடிய அக்கம்பக்க உறவுகள் இல்லாத போது கணவன் மனைவி இருவருக்கும் இடையே முரண்பாடுகள் பெரிதாகி ஒருவர் ஒருவர் பிரிந்து இன்று தனிப் பெற்றோர் என்கிற நிலையில் சிலர் குழந்தைகளை வைத்துக்கொண்டு தனிமையில் வாழ்கிறார்கள்.

இன்றைய நுகர்வுக் கலாச்சாரம் எல்லாம் தனி மனிதர்களையும் பேராசை உள்ளவர்களாக ஆக்கி வைத்திருக்கிறது.

நவீன உணவுகள் பொருட்கள் ஆடைகள் உடையும் பொருட்கள் என வீடுகளில் அடைத்து வைத்து உறங்க கூட இடமில்லாமல் சிலர் தவிக்கிறார்கள்.

அக்காலத்தில் கிராமப்புறங்களில் இருந்த கை வைத்தியங்கள் முழுவதும் மறக்கடிக்கப்பட்டு விட்டன. வீட்டில் பெரியவர்கள் இருக்கும் போது அதற்கான கை வைத்தியத்தை உடனே எளிதாக செய்து குழந்தைகளுக்குக் கொடுப்பார்கள்.

நூற்றுக்கு மேலான கை வைத்தியங்கள் பாட்டி வைத்தியங்கள் இருந்த காலம் போய்விட்டது!இன்று கல்வியும் மருத்துவமும் பெரும் வணிக நிறுவனங்களாக மாறிவிட்ட பிறகு அதற்கான பணத்தை ஈட்டும் வழியை அறிய முடியாமல் பலரும் தடுமாறுகிறார்கள்.

கூட்டுக் குடும்ப வாழ்க்கையில், ஒருவர் நிலம், விவசாயங்களைப் பராமரித்துக் கொள்வார். இன்னொருவர் கணக்கு வழக்குகள் விற்பனைகளைப் பார்த்துக் கொள்வார். மற்றொருவர் கால்நடைகளைப் பராமரிப்பார்.

மற்றொருவர் குழந்தைகளுக்கான எதிர்கால நலன்களை யோசித்து அவர்களை சரியான முறையில் வளர்க்கத் துணையாக இருப்பார்.

யாருக்கும் தனிமை என்பது இல்லை. பகிர்ந்தளித்துகொள்ளப்பட்ட அந்த வேலை திட்டம் குடும்ப உறவுகளுக்குள் எனக்குத்தையும் பாசத்தையும் உண்டாக்கியது என்றால் மிகை இல்லை.

கிராமப்புறத்தை மிகவும் மேம்பட்ட வாழ்க்கை என்று சொல்வதற்காக இவற்றை எழுதவில்லை. அங்கும் சில முரண்பாடுகள், வக்கிரங்கள், போட்டிகள், பொறாமைகள், சாதிய விலக்கங்கள் இருந்தன என்றாலும் அவை அனைத்தும் ஒரு வகையாக நிலத்தின் அடிப்படையில் தீர்த்து வைக்கப்பட்டது தான் கடந்த கால நூற்றாண்டுகளின் வரலாறாக இருக்கிறது.

ஒருவகையில் நகர மனிதர்கள் தனிக் குடும்பங்கள் இத்தகைய உற்பத்தி உறவின் வரலாற்றை இழந்திருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு நிறைய அடையாளச் சிக்கல்கள் இருக்கின்றன.

இன்றைய மேலை ஐரோப்பிய நாகரிகங்கள் அல்லது குடும்பங்கள் இந்த இழப்பை மறு பரிசீலனை செய்கின்றன.

தங்களின் இருப்பை எப்படி வைத்துக் கொண்டு வெளியே பயணம் செய்வது குழந்தைகளை வைத்துக்கொண்டு எப்படி வேலைக்கு போவது குழந்தைகளின் வளர்ச்சிப் போக்கில் ஏற்படும் உளவியல் மாற்றங்கள் போன்றவற்றால் மனம் உடைந்து போன அவர்கள் மீண்டும் கூட்டுக் குடும்ப வாழ்வின் கதகதப்பிற்கு ஏங்குகிறார்கள்.

முதியவர்களும் குழந்தைகளும் இயங்கும் வெளியும் வீடும் ஒருவித மலர்ச்சிக்கும் ஆன்மீக நிலையில் மனிதர்கள் வீடுபேறு காண்பதற்கும் வாய்ப்பாக இருக்கிறது.

அது இல்லாமல் எத்தனை நவீன வாழ்வை அவர்கள் மேற்கொண்டாலும் அவர்களது ஆன்மா துயரத்தில் தான் முடிகிறது என்பதை இன்றைய மனிதவள ஆராய்ச்சிகள் தெரிவிக்கின்றன.

இன்றைய பொருளாதார மண்டலங்கள் பெரும்பாலும் மனிதத்தன்மை இழந்து பெரும் கேளிக்கையாகவும் ஆடம்பரமாகவும் தங்களை மிகைப்படுத்திக் கொண்டு போவதால், அவை எளிய மனிதரின் வாழ்வை வெளியே தள்ளி விடுகின்றன.

வளரும் குழந்தைகள் அவர்களின் மாணவப் பருவம், கல்லூரிப் பருவம் இன்னும் குடும்பத்திற்குள் எதிர்காலத்திற்கும் பொறுப்பேற்கும் முன்பு போதை பொருட்களுக்கும் மதுவுக்கும் அடிமையாதல் பொது இடங்களில் சச்சரவு செய்தல் பெண்களை தவறாக புரிந்து கொள்ளுதல் கைபேசிகளை வைத்துக்கொண்டு கற்பனை செய்தல் என்று அவர்கள் பொது வெளியில் சிதறடிக்கப்படுகிறார்கள்.

மேற்கத்திய நாடுகளும் கூட கொரோனா நோய் தொற்றுக்குப் பிறகு தங்கள் குடும்பங்களை சிறப்பாகக் கட்டமைக்க முயற்சிக்கின்றன.

குறிப்பாக தங்கள் வாழ் நிலத்தின் பிராந்தியத்தின் பாரம்பரியமான நினைவுகளை பயிர் செய்யும் முறைகளை சிறு சிறு தொழில்களை கற்றுக் கொள்ளும் பொருட்டு குழந்தைகளுக்கு மனவளமான அவர்களின் கலாச்சார பெருமைகளைப் சொல்லிக் கொடுக்கக் கூட்டுக் குடும்பம் தான் ஏதுவாக இருக்கிறது.

அப்படியான நாடுகள் தான் இன்றைக்குச் சுதந்திரச் சிந்தனைகளுடன் இருக்கின்றன.

பழைய வடிவங்களில் கூட்டுக் குடும்பங்கள் இருக்க வேண்டும் என்பதைவிட இன்றைய நவீன போக்கிற்கு ஏற்ப மீண்டும் கூட்டுக் குடும்பங்கள் வேறு வடிவில் ஒரு பாதுகாப்பான முறையில் தேசியப் பற்றுள்ள பண்புகளைக் கொண்டு கட்டமைக்கப்பட வேண்டும் என்பதுதான் இந்த கட்டுரையின் நோக்கம்.

– வழக்கறிஞர் கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.