எல்லோருக்குள்ளும் நிறைந்திருக்கும் காந்தி!

ஒரு கிராமத்தில் சில இளைஞர்கள் ஒன்று சேர்ந்து வாக்குக்கு பணம் வாங்காமல் வாக்களிக்க வேண்டும் என வாக்காளர்களை வேண்டுகின்றனர். மக்கள் செவி சாய்த்தனர், வாக்குக்கு பணம் வாங்கவில்லை, வாக்களித்தனர்.

மற்ற ஊர்களில் பணம் வாங்கி வாக்களித்தபோது நம் ஊரில் நாம் கேட்டுக் கொண்டதற்கிணங்க பணம் வாங்க மக்கள் மறுத்து விட்டனரே என்பது மக்களிடம் விண்ணப்பத்தை வைத்த இளைஞர்களை யோசிக்க வைத்தது.

மக்களிடம் நல்லதைக் கொண்டு சேர்த்தால் மக்கள் அதை வாங்கத் தயாராக இருக்கின்றார்கள் என்பது அவர்களுக்குப் புரிந்தது.

இதுதான் இந்த இளைஞர்களுக்கு மக்கள்மேல் நம்பிக்கை துளிர்விட காரணமாக இருந்தது.

தலைசிறந்த எழுத்தாளர் ஒருவரை அழைத்து ஒரு விழாவும் நடத்தி மக்களுக்கு பாராட்டும், நன்றியையும் தெரிவித்தனர்.

அந்தக் கிராமம் உள்ள அதே மாவட்டத்தில்தான் ஒரு காலத்தில் நேர்மையான தேர்தல் நடத்த வாக்காளர் விழிப்புணர்வு முகாம் நடத்தினர் பல சமூக ஆர்வலர்கள் ஒன்றிணைந்து. அன்றைய தேர்தல் ஆணையர் சேஷன் சிறப்பு விருந்தினராக கலந்து கொண்டு பாராட்டி மகிழ்ந்தார்.

அதே மாவட்டத் தலைநகரில்தான் ஒரு இடைத்தேர்தல் நடந்தது. அதில் அத்தனை அறமற்ற செயல்பாடுகளையும் அரங்கேற்றி வெற்றியை ஆளும் கட்சி பெற்றது. கட்சி வெற்றிவாகை சூடியது உண்மைதான். ஆனால் மக்களாட்சி தோற்றது. இந்த மக்களாட்சி தோல்வியடையக் காரணம் சந்தைப் பணம் கட்சிகளுக்கு வந்தது.

எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் அள்ளிக் கொடுக்கலாம் வாக்குகளை விலை கொடுத்து வாங்குவதற்கு. அவ்வளவு பணம் சந்தையிலிருந்து கட்சிகளுக்கு வந்து கொண்டிருக்கிறது.

சர்வ வல்லமை படைத்த அரசு எந்திரம் சந்தையின் பணத்திற்கு முன் மண்டியிடுகிறது. அடுத்து சந்தை மனிதர்களே நாட்டின் தலைவர்களாகவும் ஆகிவிட்டார்கள்.

உலகையே தன் ஆதிக்கத்தில் வைத்திருக்க வேண்டும் என்று சிந்திக்கும் அமெரிக்காவின் அதிபர் சோ பைடன் தன் அதிபர் பதவியிலிருந்து ஓய்வு பெறுவதற்கு முன் ஓர் உரையாற்றினார்.

அந்த உரை அனைவராலும் கவனிக்கப்பட வேண்டிய உரை.

அதில் அவர் குறிப்பிடுவது, அமெரிக்க மக்களாட்சி சுதந்திரம் என்பதை சந்தை தன் கொடூரக் கரங்களாலே கபளிகரம் செய்கிறது.

இரண்டு மூன்று கம்பெனிகள் ஒட்டுமொத்த அரசியலை தன் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வந்துவிட்டன தன் பொருளாதார ஆதிக்கத்தாலே என்று குறிப்பிட்டார்.

நவீன கால மக்களாட்சியின் தொட்டி என்று அமெரிக்காவை அழைத்தால் அது மிகை ஆகாது. 1776ல் போராடி பெற்ற அந்த சுதந்திரம் அல்லது விடுதலையை (லிபர்ட்டி) அங்கு உள்ள சிலை ஞாபகப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறது ஒவ்வொரு அமெரிக்கரையும்.

அங்கு உள்ள பெரும்பான்மை மக்கள் ஏழைகள் அல்ல.  இந்தியாவைப் போல. இருந்தும் சந்தைப் பணத்தால் அமெரிக்க அரசியலைக் கட்டுப்படுத்த முடிகிறது.

இந்தியாவில் இன்னும் 82 கோடி மக்களின் உணவுப் பாதுகாப்பு ரேஷனில் இலவசமாகத் தரும் அரிசியிலும் கோதுமையிலும் தானே இருக்கிறது.

அந்த அளவு ஏழ்மை உள்ள நாட்டில் பணம் தரும்போது தத்துவமா, அறமா, உரிமையா அனைத்தும் பணத்தின் முன் தோற்றுப்போகிறது.

இதைவிட கடுமையான வறுமையில் ஏழ்மையில் இருந்த மக்களிடம் தான் விடுதலை வேள்வியை உருவாக்கி சாதாரண மக்களின் ஆன்மாவை விழிப்புறச் செய்து இந்தியாவை விடுதலையடையச் செய்தனர் காந்தியின் தலைமையில் நம் சுதந்திரப் போராட்ட கால தலைவர்கள்.

எங்கு இருந்த இந்தியா இன்று எங்கு வந்து நிற்கிறது என்பதைப் பார்க்கும்போது எது எதை வீழ்த்தியது என்று கேட்கத் தோன்றுகிறது. மக்களுக்கு வழிகாட்ட நல்ல தலைவர்கள் கிடைக்கும்போது மக்கள் நல்வழியைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொள்கிறார்கள்.

இந்தப் புரிதல்தான் ஒரு இளைஞர் கூட்டத்திற்கு வந்திருக்கிறது. அதில் படித்துக் கொண்டிருக்கும் மாணவர்கள் ஒரு சிறு கூட்டம் நானூறு கிலோமீட்டர் தூரம் “இது காந்தி தேசம் வாக்களிக்க கை நீட்டாதீர்” என்ற முழக்கத்துடன் நடக்க ஆரம்பித்து விட்டனர்.

இவர்கள் மக்களின் உதவியை நம்பியே வேதாரண்யம் நோக்கி நடந்து கொண்டிருக்கின்றனர். அந்த நடைப்பயணம் ஜனவரி 11ஆம் தேதி கோவை மாவட்டம் போத்தனூரில் ஆரம்பித்து ஜனவரி 31ஆம் தேதி வேதாரண்யத்தில் முடிக்கின்றனர்.

இவர்கள் கல்லூரியில் படிக்கும் மாணவர்கள். ஏதோ காந்தி இவர்களின் உணர்வினைத் தூண்டியிருக்கிறார்.

இவர்களின் ஆன்மாவை எதோ தொட்டிருக்கிறது. எண்ணிக்கையைப் பார்க்கவில்லை, ஏற்பாட்டை எதிர்பாக்கவில்லை. புறப்பட்டனர் ஆன்மாவின் குரல் கேட்டு நடைப்பயண சத்தியாக்கிரகத்தில்.

இந்த நடைப்பயண சத்தியாகிரகத்தில் சபரிமலை செல்லும் பக்தர்கள் வழி நெடுகிலும் உள்ள கோவில்களில் சுவாமி தரிசனம் செய்து சபரிமலையை அடைவதுபோல்,

இந்த இளைஞர்கள் ஆங்காங்கே நற்பணிகளை காந்திய வழியில் செய்து கொண்டிருக்கும் நிறுவனங்களையும், மனிதர்களையும் தரிசித்துச் செல்வதையும் அதில் ஒரு வேள்வியாக வைத்திருக்கின்றனர்.

இதற்குப் பின்புலத்தில், இந்த இளைஞர்களுக்கு வழிகாட்டும் முகமாகச் செயல்படுபவர் ஆன்ம விழிப்புணர்வில் அதீத மக்கள் செயல்பாடுகளில் தோய்ந்தவர்.

எனவே நன்மக்களைச் சந்திக்கும்போது நல்லுணர்வைப் பெற்று நம்பிக்கையையும் நல்லுணர்வையும் உயர்த்திய நிலையில் அந்த இளைஞர்கள் காந்திகிராமத்தை வந்தடைந்தனர்.

காந்தி கிராமம் என்பது ஒரு இடமல்ல, அது ஒரு மந்திரச் சொல், அது ஒரு மக்கள் இயக்கத்தை உருவாக்க உருவான இடம். காந்தியின் பார்வை பட்ட இடம். காந்தியின் ஆசி பெற்ற இடம்.

அங்கு காந்திய நிறுவனங்கள் பல உள்ளன. அதில் ஒன்று ஊழியரகம். அங்குதான் 100 வயதை எட்டிக் கொண்டிருக்கும் கிருஷ்ணம்மாள் தங்கி இருக்கிறார்.

அந்த ஊழியரகத்துக்கு ஒரு வரலாற்றுச் சிறப்பு உண்டு. அது உலகத்தில் உள்ள காந்தியர்களுக்கு காந்தியத்தின் பரிணாமத்தை அடுத்த கட்டத்திற்கு எடுத்துச் செல்ல தேவையான கருத்தாக்கத்தை தொடர்ந்து தந்து கொண்டிருக்கும் இடம்.

இந்த இடத்திற்கு வந்து, கிருஷ்ணம்மாள் அவர்களின் ஆசி பெற்றுச் செல்ல வேண்டும் என்று வந்தபோது என்னையும் சந்தித்து உரையாட வேண்டும் என்று என்னை அழைத்தனர்.

அதனை ஏற்று 18ஆம் தேதி காலை 10 மணியிலிருந்து மதியம் 2 மணி வரை அவர்களுடன் ஒரு உரையாடலில் உணர்வுடன் இருந்தேன். அவர்களிடம், போத்தனூரில் ஆரம்பித்து காந்தி கிராமம் வரை நடந்து வந்துள்ளீர்கள், உங்கள் அனுபவம் என்ன என்று கேட்டேன்.

ஐயா, மக்கள் மிகத் தெளிவாகத்தான் இருக்கின்றார்கள். சென்ற இடமெங்கும் இயல்பாக வரவேற்புத்தான். ஆனால், அவரவர் இடத்தில் அவர்களுக்கு அருகில் இருந்து வழிகாட்டத்தான் ஆட்கள் இல்லை என்பதை உணர முடிந்தது.

இப்படி நடைப்பயணம் செல்ல வேண்டும் என்பதும், காந்தி தேசம், வாக்கு விற்பனைக்கல்ல என்ற முழக்கமும் எப்படி முடிவு செய்தீர்கள் என்று வினவினேன்.

இதை முதலில் ஒரு கிராமத்தில் சோதனை செய்து பார்த்தோம், மக்களிடம் அது எடுபட்டது, பணம் வாங்காமல் வாக்களித்தனர். அது எங்களுக்கு நம்பிக்கையூட்டியது.

இதை எப்படி எடுத்துச் செல்வது, தேர்தல் நேரத்தில் அது அரசியலாகிவிடும். தேர்தல் இல்லாத காலங்களில் இதைச் செய்து பார்க்க வேண்டும் என்ற முடிவு அது மட்டுமல்ல நாங்கள் ஒரு அறக்கல்வி பயின்று வருகிறோம்.

அந்தப் பார்வையில் இது ஒரு முக்கியமான மக்களாட்சிப் பிரச்சினை. இதை எதை வைத்துச் சரி செய்ய முடியும், மக்களிடம்தான் இதைக்கொண்டு சென்று சரி செய்ய முடியும். வேறு எந்த வழியும் கிடையாது.

இதை யாராவது, எந்த அரசியல் கட்சியாவது கையில் எடுக்கின்றதா? எந்த ஊடகமாவது கையில் எடுக்கிறதா? எந்த தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனமாவது கையில் எடுக்கிறதா? என்றால், இல்லை என்றபோது நாமாது எதாவது முயற்சிப்போம் என்றுதான் இதை ஒரு தவமாக முன்னெடுக்கின்றோம் என்றனர்.

அதனைத் தொடர்ந்து எங்களுக்கு வழிகாட்டும் விதமாக எதாவது கருத்துக்கள் கூறமுடியுமா என்றனர்.

இன்றைய சூழலில் நம் நாடு பொருளாதாரத்தில், அறிவியலில், தொழில்நுட்பத்தில், கல்வியில் என அனைத்திலும் நாம் மேம்பட்டு இருக்கின்றோம் என்பதில் எந்த ஐயமும் இல்லை.

ஆனால், அறம் இழந்த வாழ்க்கையை வாழும் சூழலை நாம் அனைவருமே உருவாக்கி வைத்து வாழ்ந்து கொண்டாடுகிறோம் என்று கூறினேன்.

இந்த சிறுமைதான் நம் சமூகத்தை வீழ்த்துகிறது. இந்தியா அதன் இயல்புத் தன்மையிலிருந்து இன்று பிறழ்ந்துவிட்டது. காரணம் அதன் தொன்மையை தோண்டி எடுப்பதற்குப் பதில் அதை கைவிட்டு விட்டோம்.

இந்தியாவின் உயர்ந்த வாழ்வியல் லட்சியங்களில் அடிமைப்பட்டுக் கிடந்த காலத்தில் மாசுபடுத்தப்பட்டு விட்டன.

அதை நீங்கிவிட்டு இந்தியாவின் உன்னதங்களை வெளிக்கொண்டு வருவதற்குப் பதில் இந்தியாவிற்கு பரிட்சயம் இல்லாத மேற்கத்திய அரசியல், ஆட்சியியல், நிர்வாகவியல், மேம்பாட்டியல் அனைத்தையும் அவைகள்தான் உயர்ந்தது என்று இறக்குமதி செய்து நடைமுறைப்படுத்தினோம்.

இந்திய மக்கள் அவர்களின் இயல்புத் தன்மையிலிருந்து புதிதாக கட்டமைக்கப்பட்ட புது இந்தியாவுக்கான ஆட்சியலையோ, அரசியலையோ, நிர்வாகத்தையோ, வாழ்வியலையோ புரிந்து தன்வயப்படுத்திக் கொள்ள தயார் செய்யப்படவில்லை.

அதன் விளைவு இந்திய மக்களின் அடிமைத்தனம் வெள்ளையர்களிடம் எப்படி இருந்ததோ அதே நிலையில் மாற்று வடிவம் பெற்று சுதந்திர நாட்டில் அரசாங்கத்தின் அடிமைகளாக்கப்பட்டு, பொதுமக்கள் குடிமக்களாகச் செயல்படுவதற்குப் பதில் பயனாளியாகவும், மனுதாரராகவும் செயல்பட பழக்கப்படுத்தப்பட்டு விட்டனர்.

சுதந்திரம் அடைந்த நாட்டில் மக்களாட்சி பிரகனப்படுத்தப்பட்டதால் வாக்காளராகவும் தன்னைப் பாவித்து, அந்த வாக்கின் வலிமையறியாது அதையும் தன் வீட்டு கத்தரிக்காய், மாங்காய், தேங்காய், வாழைக்காயை விற்று வயிற்றுப் பிழைப்பை நடத்துவது போல் வாக்கையும் விற்கத் தயாராகிவிட்டனர்.

மக்களாட்சி என்று பிரகடனம் செய்தோமே தவிர மக்களாட்சியின் மாண்பு என்ன என்பது சமூகத்திற்குள் செல்லாத காரணத்தால் அது தேர்தலை மட்டுமே சுற்றி வருவதை நாம் பார்த்து வருகிறோம்.

மக்களாட்சியின் மகோன்னதக் கூறுகளை நம் அரசியலிலும் பார்க்க இயலவில்லை. சமூகத்திலும் பார்க்க இயலவில்லை.

புதிய இந்தியாவினைக் கட்டமைக்க நாம் உருவாக்கிய அரசமைப்புச் சாசனம்தான் நம்மை நெறிப்படுத்தும் வழிகாட்டும் புனித நூல். அதுதான் இந்திய குடிமக்களைப் பாதுகாக்கும் நூல்.

அதுதான் இந்திய மக்களை சமத்துவத்திற்கு சகோதரத்துவத்தின் வழியில் அழைத்துச் செல்லும் வழிகாட்டி.

அதுதான் அனைவருக்கும் அனைத்து உரிமைகளையும் வழங்கும் மூலநூல். அதுதான் அரசியல் நீதி, சமூகநீதி, பொருளாதார நீதி அனைத்தையும் வழங்கும் உச்சகட்ட வழிகாட்டி நூல்.

அது நீதிமன்றத்திற்கான நீதிபதிகளுக்கான, வழக்கறிஞர்களுக்கான சாசனம் அல்ல, அது மக்கள் சாசனம். அந்த சாசனத்தைப் பயன்படுத்த மக்கள் அறிந்திருக்க வேண்டும்.

அரசமைப்புச் சாசனம் தருகின்ற உரிமைகளை எடுத்து தாங்களும் மாண்புமிகு குடிமக்களாக வாழத் தங்கள் நாட்டுக்கு ஆற்ற வேண்டிய பொறுப்புக்களைப் பற்றி அறிந்து செயல்பட்டால் மட்டுமே அது சாத்தியமாகும்.

அதற்கு இந்த அரசமைப்புச் சாசனம் மக்கள் சாசனமாக மாற்றப்பட்டு மக்களிடம் சென்று சேர்க்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். 75 ஆண்டுகள் ஆனபின் கூட அது சென்று சேரவில்லை, சேர்க்கவில்லை, சேர்க்க முயற்சியும் எடுக்கவில்லை.

இவ்வளவு அடர்த்தியான கருத்துக்கள் அடங்கிய சாசனத்தை பொதுமக்கள் அவர்கள் நிலையில் புரிந்து கொள்ள முடியுமா என்று கேட்கக்கூடும்.

அரசமைப்புச் சாசனத்தின் முகப்புரை இருக்கிறதே அதை மட்டும் விளக்கிவிட்டால் போதும், அதுவே அரசமைப்புச் சாசனத்தின் சாரம்தான். அதிலிருந்து மூலத்தைப் புரிந்து கொண்டு தங்கள் கடமைகளை நாட்டுக்குச் செய்து உரிமைகளை எடுத்துக் கொள்வார்கள்.

அந்த ஒரு பக்க முகப்புரையை ஒவ்வொருவர் வீட்டிலும் எப்படி நாம் வணங்கும் தெய்வங்களின் படம் இருக்கிறதோ அதேபோல் அரசமைப்புச் சாசனத்தின் முகப்புரை கண்ணாடி போட்டு மாட்டப்பட்டிருக்க வேண்டும்.

தெய்வத்தின் போட்டோவைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் தெய்வ சிந்தனை வருவதுபோல் அரசமைப்புச் சாசன முகப்புரையை பார்க்கும் போதெல்லாம் நமக்கு எவையெல்லாம் வரவேண்டும், நாம் எதையெல்லாம் நாட்டிற்கு கடமைகளாகச் செய்ய வேண்டும் என்பது நம் நினைவில் இருந்து கொண்டேயிருக்கும்.

அந்த நிலை வந்துவிட்டால் மக்கள் மனுதாரர் சிந்தனை, பயனாளிச் சிந்தனை வாக்காளர் சிந்தனைபோய், குடிமக்கள் சிந்தனைக்கு வந்து விடுவார்கள்.

இன்றைய நம் சமூக, அரசியல் ஆளுகை, நிர்வாக அவலங்களுக்குத் தீர்வு சட்டங்களில் இல்லை, தொழில் நுட்பங்களில் இல்லை, கட்சிகளில் இல்லை, தலைவர்களிடம் இல்லை. அனைத்தும் மக்களிடம்தான் இருக்கிறது.

மக்களிடம் சென்று மக்கள் மேல் நம்பிக்கை வைத்து பொது மக்களை குடிமக்களாக மாற்றுவதுதான் இன்றைய தேவையாக இருக்கின்றது.

இன்று நாம் பார்க்கும் சமூகம் தனிமனிதர்கள் நிறைந்த இந்தியா.

அனைவரும் தனிமனிதர்களாக எனக்கு என்ன கிடைக்கும் என்ற சுயநலச் சிந்தனைதான் அனைத்தையும் இழக்க வைத்துவிட்டது.

அவர்கள் முழு மனிதர்களாக மாறவேண்டும். எப்படி முழு மனிதர்களாக மாறுவார்கள்? சமூகம் சார்ந்து சிந்தித்துச் செயல்படும்போது மட்டும்தான். குடிமக்களாக மாறும்போதுதான்.

தான் பொறுப்புடன் தன் கடமைகளைச் செய்வது நாட்டுக்கானது, அதைச் செய்யும்போது தனக்கான உரிமைகளைத் தானே எடுத்து தன்னை மாண்புமிகு குடிமக்களாக உயர்த்துவது.

அப்போதுதான் தானும் உயரமுடியும், நாட்டையும் உயர்த்த முடியும். இதற்குத் தேவை ஒரு புரிதல், ஒரு கண்ணோட்டம், ஒரு கடப்பாடு.

அத்துடன் மக்களுடன் இணைந்த செயல்பாடு. அந்த மக்களுடன் இணைந்த செயல்பாடு தொடர் செயல்பாடாகும்போதுதான் எந்த மாற்றத்தையும் கொண்டுவர முடியும்.

புலம்புவதால் எதுவும் நடக்கப்போவது இல்லை. நீங்கள் ஒரு சிறு இளைஞர் கூட்டமாக இருக்கலாம். உங்கள் செயல்பாடு பலரைச் சிந்திக்க வைக்கும். உங்கள் எண்ணிக்கை பெருகும்.

சுயநலமற்ற எந்த சமூகச் சிந்தனையும் தோற்றதில்லை. நாம் கொண்ட கருத்தின்மீது நம்பிக்கை வைத்துச் செயல்படும்போது அது விளைவினைத் தராமல் இருந்ததாக வரலாறு கிடையாது. எனவே உங்கள் பயணம் வெல்லட்டும் என்று வாழ்த்தி அவர்களை வழியனுப்பி வைத்தேன்.