தலைமுறைகளுக்கு இடையே ஏனிந்த இடைவெளி?

அன்று பரிட்சை எழுத காலண்டர் அட்டையைக் கொடுத்த என் தந்தையிடம், “சரி மேல மாட்டுற கிளிப்பாவது (வெறும் 3 ரூபாய்) வாங்கித் தாங்க” என்று அழுதபோது, “டேய் உனக்காவது இது கிடைத்தது. நான் படிக்கும்போது, இதுக்குகூட எனக்கு வசதியில்லை” என்று சொன்ன என் தந்தையைப் பார்த்து நம்பாமல் நக்கலாக சிரித்தேன்.

இன்று மூன்றாவது வகுப்பு படிக்கும் என் மகளுக்கு பரீட்சை அட்டை வாங்க கடைக்கு போனபோது, “150 ரூபாய் மதிப்புள்ள அட்டையைப் பார்த்து உதட்டை பிதிக்கி இதைவிட நல்லதா வேற இல்லையா” என்று கடைக்காரரை பார்த்து கேட்டபோது எனக்கு தூக்கிவாரிப்போட்டது.

என் மகளிடம் பொறுமையாக, “இங்க பாரும்மா.. அப்பா படிக்கும்போது பரீட்சை எழுத காலண்டர் அட்டையை தான் கொண்டு போவேன்.

பேனா மை வாங்க வசதி இல்லாமல் (10 ரூபாய்) 10 பைசாவிற்கு கடையில் மை வாங்கியிருக்கிறேன். சில சமயம் பக்கத்தில் இருப்பவர்களிடம் ஒரு சொட்டு மை கடன் கேட்பேன்.

புதிய புத்தகங்கள் வாங்க காசில்லாமல் போன வருடம் தேர்வான அண்ணன்களிடம் இருந்து புத்தகங்களை வாங்கி பள்ளிக்குப் போனேன்.

புத்தகத்தை மறந்தாலும் மதிய சத்துணவுக்காக தட்டை கொண்டுபோக மறந்ததில்லை” என்று என் மகளிடம் நான் பட்ட கஷ்டங்களை எல்லாம் சொன்னபோது, நம்பாமல் நக்கலாக சிரிக்கிறாள் நான் அன்று என் தந்தையை பார்த்து சிரித்ததுபோலவே.

“குடிக்கிற தண்ணீய குடம் நாலணா (25பைசா) சொல்லுறா..” என்று புலம்பிக் கொண்டே பக்கத்து தெரிவிலிருந்து தண்ணீர் பிடித்த என் தாயாரை பார்த்த அதே கண்களால் இன்று, “அப்பா வாட்டர் கேன் (2 குடம் இருக்குமா?) வெறும் 35 ரூபாய்தானாம்” என்று ஆச்சரியப்படும் என் மகளையும் பார்க்கிறேன்.

இதுதான் தலைமுறை இடைவெளியா?

நாய் கூட நடக்காத நண்பகல் வேளையில் நண்பர்களோடு கண்மாய்கரையை ஒட்டிய கிரவுண்டில் கிரிக்கெட் விளையாண்டுவிட்டு தாகம் எடுத்தால் ஏதாவது ஒரு வீட்டின் கதவை தட்டி (அவங்க என்ன ஆளுங்க என்றுகூட எங்களுக்கு தெரியாது, நாங்க என்ன ஆளுங்க என்றுகூட அவங்களுக்கும் தெரியாது) அக்கா குடிக்க கொஞ்சம் தண்ணீ தாங்க என்று கேட்டால் சொம்பில் தண்ணீர் கொண்டு வந்து தருவார்கள்.

நாங்கள் எல்லாரும் போட்டிபோட்டு கொண்டு மூச்சிரைக்க சட்டை நனைய தண்ணீர் குடிக்கும் அழகை ரசித்துக்கொண்டே தம்பி போதுமா இன்னும் வேணுமா என்று கேட்பார்கள். (ஆளுக்கு ஒரு சொம்பு என்றால் குறைந்தது 10 சொம்பு கிட்டத்தட்ட 4 லிட்டர்)

இன்று என் வீட்டின் கதவை 10 பசங்க தட்டி தண்ணீர் கேட்டால் என் மனைவி தருவாளா? சந்தேகம்தான்?

இன்று செல்போனில் இலவசமாக பேசிக்கொண்டு 10 ரூபாய்க்கு வடையை சாப்பிட்டுக் கொண்டு இருக்கிறோம்.

ஒரு காலத்தில் ஒரு ரூபாய்க்கு வடையை சாப்பிட்டுக் கொண்டு ஆறு ரூபாய்க்கு போன் பேசினோம்.

இன்று செல்போனில் அத்தனை படங்களையும் வைத்து இருக்கும் நாம், ஒரு காலத்தில் யாருடைய வீட்டில்லாவது டெக்கில் புது படம் போடுகிறார்களா என அவர்களது வீட்டு வாசலில் தவம் கிடந்திருக்கிறோம்.

“பூஸ்ட் இஸ் சீக்ரெட் ஆஃப் மை எனர்ஜி” என்று விளம்பரத்தில் சொன்ன கபில்தேவை பார்த்து வாழ்க்கையில் ஒரு முறையாவது பூஜ்டை வாங்கி குடித்து விடவேண்டும் என்று நினைத்த நாம், இன்று பூஸ்ட், ஹார்லிக்ஸ், காம்பிளான், பீடியா சுயர் என்று எதை வாங்கி குடுத்தாலும் அதன் ருசி பிடிக்கவில்லை என பிள்ளைகள் சாப்பிடாமல் குப்பையில் போடுவதை பார்த்து மனம் துவண்டு போகிறோம்.

நாம் சாப்பாட்டுக்கு கஷ்டப்பட்டோம்; இன்றைய குழந்தைகள் சாப்படுவதற்கு கஷ்டப்படுகிறார்கள்!

தலைமுறை இடைவெளி என்பது இத்தனை மாறுதல்களுக்கு உட்பட்டதாக இருக்கிறது.

நன்றி: முகநூல் பதிவு