ஜெயிலர் – வெறும் ஹீரோயிச கொண்டாட்டம்!
இந்த படம் எந்தளவுக்கு நம்மைக் கவர்ந்திழுக்கிறது?
சிலை கடத்தல் கதை!
திடீரென்று ஒருநாள், அர்ஜுனை காணவில்லை என்று தகவல் வருகிறது. அவர் இறந்துவிட்டதாகச் சொல்கின்றன சில அதிகாரப்பூர்வமற்ற தகவல்கள். அதன் தொடர்ச்சியாக, வர்மன் கும்பலைத் தேடிச் செல்கிறார் முத்துவேல்.
சிலை கடத்தல் விவாகரத்தைத் தொட்டுச் சென்றாலும், இந்தக் கதையில் அது குறித்த ‘டீட்டெய்லிங்’ ஏதும் இல்லை. அதனால், ‘விக்ரம்’ பாணியில் இறந்துபோன மகன் சாவுக்குப் பழி வாங்க விரும்பும் ஒரு தகப்பனின் வேட்கையே இதன் மையமாக உள்ளது.
ஹீரோயிச ஷாட்கள்!
அவரது பாத்திரம் ‘ஹீரோயிசம்’ மிக்கது என்பதைத் திரைக்கதையின் தொடக்கத்திலேயே சொல்லிவிடுகிறார் இயக்குனர் நெல்சன்.
நிர்மலின் படத்தொகுப்பு, காட்சிகளை வெகு நெருக்கமாகக் கோர்த்துள்ளது. கிரணின் கலை வடிவமைப்பு, வெகு எளிதாக ரியல் லொகேஷன்கள் உடன் செட்களை இணைத்துப் பார்க்க முயன்றிருக்கிறது.
அனிருத் ரவிச்சந்தரின் இசையில் ‘ஹுக்கும்’, ‘காவாலா’ பாடல்கள் ஏற்கனவே ஹிட் ஆகிவிட்டன. அதனை மிஞ்சுவது போல, பின்னணி இசை ஆங்காங்கே மிரட்டலாக அமைந்துள்ளது.
ரஜினியின் ராஜ்ஜியம் என்று சொல்லும் அளவுக்கு, ‘ஜெயிலர்’ படம் முழுக்க அவரே நிறைந்திருக்கிறார். ஆனாலும், ‘யானைப் பசிக்கு சோளப்பொறி’ என்பது போல அவரது திறமை மிகச்சிறியளவில் வெளிப்பட்டிருப்பதாகவே நமக்குத் தோன்றுகிறது.
என்னதான் ரஜினி படம் என்றாலும், ‘ஜெயிலர்’ மீதான எதிர்பார்ப்பு எகிற இயக்குனர் நெல்சனும் ஒரு காரணம். அவர் திரையில் ரஜினியை காட்டியிருக்கும் விதம் நம்மை அதிர்வுற வைக்கிறது. ஆனால், ‘டாக்டர்’ படத்தில் நிறைந்திருந்த லாவகமான கதை சொல்லல் இதில் மிஸ்ஸிங்!
ஓவர் வன்முறை!
மணிரத்னத்தின் ‘தளபதி’க்கு முன்னிருந்தே, அவ்வப்போது ரஜினியின் படங்களில் வன்முறை தெறிக்கும் வழக்கம் உண்டு.
நெல்சனின் முந்தைய படங்களான ‘டாக்டர்’, ‘பீஸ்ட்’ இரண்டிலும் நகைச்சுவை அதிகமிருக்கும். அவற்றில் சில, நம்மை விழுந்து விழுந்து சிரிக்க வைக்கும்.
கமர்ஷியல் படத்தில் லாஜிக் தேவையில்லை என்பதே உண்மை; அதையும் மீறி, ‘இது ஏன் இப்படி நிகழணும்’ என்ற கேள்வி நம்முள் தாண்டவமாடக் கூடாது.
’அதெல்லாம் தேவையில்லை, ஒருமுறை தலைவர் படம் பார்த்தால் போதும்’ என்பவர்கள் தாராளமாக ‘ஜெயிலர்’ பார்க்கலாம். ரஜினியின் பழைய பொலிவைப் பார்க்க முடியாவிட்டாலும், அவரது ஹீரோயிசத்தை கொண்டாட நிறையவே இடம் தருகிறது இந்த ‘ஜெயிலர்’!