இயந்திரத்தனமான சூழலில் இயல்பான முகத்தைக் காட்டுவது சிரமம்!

காரைக்குடியில் பிறந்து, சென்னைக்கு வந்ததிலிருந்தே சிறுவனான பழநிபாரதிக்கு அப்பாவின் மீது ஒரு வித ஈர்ப்பு.

அப்பா, சாமி பழனியப்பனுக்கு திராவிட உணர்வு கூடுதல். படிக்கையில் இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தின் போது தன்னுடைய சர்டிபிகேட்டுகளையே கிழித்துப் போட்டவர்.

பாரதிதாசனின் பாதிப்புடன் கவிதைகள் நிறைய எழுதியவர். சுதந்திரம் கிடைத்த மறுநாள் குடியரசு இதழில் ‘யாருக்குச் சுதந்திரம்’ என்கிற தலைப்பில் இவர் எழுதிய கவிதை பிரபலம்.

குன்றக்குடி அடிகளாரின் உதவியாளராக இருந்த அவரை, காரைக்குடியிலிருந்து ‘தென்றல்’ பத்திரிகையில் பணியாற்றச் சென்னைக்கு அழைத்து வந்தவர், கவிஞர் கண்ணதாசன்.

பிறகு அங்கிருந்தும் விலகி, ‘தமிழரசு’ பத்திரிகையில் பணியாற்றிய அப்பா, நிறைய கவியரங்குகளில் கலந்து கொள்ளும் போது, கூடவே சிறுவனான பழநிபாரதியும்.

நிறையச் சந்தக் கவிதைகள் காதில் வந்துவிழும். சென்னை கோடம்பாக்கத்தில் மாநகராட்சிப் பள்ளியில் தான் தொடக்கக் கல்வி.

“அப்பா தி.மு.க. கூட்டங்களுக்குக் கூட்டிக் கொண்டு போவார். புத்தகங்களைப் படிக்கக் கொடுப்பார். சினிமா பாடல்களில் ஈர்ப்பு. எட்டாவது வகுப்புப் படிக்கும்போதே கவிதை எழுதிப் பார்க்க முயற்சி செய்து, அப்போதே பத்திரிகையிலும் வந்து விட்டது.

வீட்டில் மற்றவர்கள் ஆதரிக்காவிட்டாலும் கவிதைகளைத் திருத்திக் கொடுத்துத் தட்டிக் கொடுப்பார் அப்பா.

“எங்கள் வீட்டிற்கு கவிஞர்கள், எழுத்தாளர்கள் எல்லாம் வருவார்கள். அப்படித்தான் கவிஞர் சுரதா வந்திருந்தார். நான் எழுதியிருந்த கவிதைகளைக் கொண்டு போய்க் காண்பித்தேன். படித்தார். என்னை மிகவும் வாழ்த்தி எழுதிக் கொடுத்துவிட்டுப் போனார். மனதுக்குள் மிகவும் சந்தோஷம்.

அப்போது ‘ஏணிப் படிகள்’ என்கிற படத்தில் கண்ணதாசன் ஒரு பாடலை எழுதியிருந்தார்.  ‘தெய்வம் தந்த தரிசனம்’ என்கிற முழுக்கதைச் சொன்ன அந்தப் பாடல் என்னை வியக்க வைத்தது.

அவ்வளவு எளிமையான அர்த்தம் பொதிந்த வரிகள். அவரை எப்படியாவது சந்திக்க வேண்டுமென்று தோன்றிவிட்டது. அப்பாவை நச்சரிக்க ஆரம்பித்து விட்டேன்.

ஒருநாள் காலை நேரத்தில் அவரது வீட்டுக்குப் போயிருந்தோம். தூங்கி எழுந்து வந்தவரிடம் என்னை அறிமுகப்படுத்தினார் அப்பா. தட்டிக்கொடுத்தார் கவிஞர். புன்சிரிப்புடன் பிறகு சொன்னார்.

“அப்புறம் கவிதை எழுதலாம். முதல்லே படி”. வந்துவிட்டோம்.

அந்தச் சமயத்தில் கவிஞர். மு. மேத்தாவின் ‘கண்ணீர்ப் பூக்கள்’ புத்தகம் பாதித்தது. நானும் அதே பாணியில் கவிதைகள் எழுதிப்பார்த்தேன்.

கையெழுத்துப் பத்திரிகைகளில் எழுதினேன். அப்போது, சலாவுத்தீன் என்கிற எனது ஆசிரியர் மூலம் ரஷ்ய இலக்கியங்கள் அறிமுகமாயின.

அந்த மொழி பெயர்ப்பும் அந்த இலக்கியத்திலிருந்த மனிதாபிமானமும் மிகவும் பிடித்தமானதாயிருந்தது. சக மனிதர்களின் மீது நேசத்தை உருவாக்கின அந்த இலக்கியங்கள். பள்ளிப் படிப்பு முடித்து கல்லூரியில் சேர முடியவில்லை. அந்த அளவுக்கு வசதியுமில்லை.

சினிமாத் துறைக்குள் எப்படியாவது சேர வேண்டும் என்கிற மோகம் இருந்து கொண்டிருந்தது. அதற்கு முன்பு என்னுடைய அண்ணன் தமிழரசன் ஒளிப்பதிவாளராக முயற்சித்தார். முடியாமல் பிறகு அரசு வேலைக்குப் போய்விட்டார்.

திரைப்படக் கல்லூரியில் சேர வேண்டுமென்று ஒரே ஆசை. தொழில்நுட்பம் தெரிந்தால் சினிமாவில் கூடுதலாகத் தாக்குப் பிடிக்கலாம் என்று ‘எடிட்டிங்’ படிக்கப் போனேன்.

நிறையப் படங்களைப் போட்டு எழுதச் சொன்னார்கள். எழுதினேன். நான் தேர்வாகவில்லை. வேறு வழியில்லாததால் ‘போர்வாள்’ என்கிற பத்திரிகையில் பிழை திருத்துகிறவனாகச் (ப்ரூஃப் ரீடர்) சேர்ந்தேன்.

அதிலேயே கவிதைகள் எழுதிக் கொண்டிருப்பேன். எஸ்.டி.எஸ். நடத்திக் கொண்டிருந்த பத்திரிகை அது.

திருச்செந்தூர் தேர்தலில் அ.தி.மு.க. வென்ற சமயம். அப்போது தி.மு.க. அனுதாபி நான். என்னைக் கூப்பிட்டு ‘நீதி வென்றது’ என்று கவிதை எழுதச் சொன்னார்கள். நான் மறுத்து விட்டேன். மனஸ்தாபமாகி வெளியே வந்துவிட்டேன்.

பிறகு அடியாரின் ‘நீரோட்டம்’ பத்திரிகையில் கொஞ்ச காலம் வேலை பார்த்தேன். அதற்காக ஜெயகாந்தைனைப் பார்க்கப் போயிருந்தேன். அவரது கம்பீரம் என்னைப் பாதித்தது. எதனாலோ வேலை பார்த்த பத்திரிகையும் நின்று போய்விட்டது.

ஒருவழியாக தமிழ்நாடு பாடநூல் நிறுவனத்தில் கோடவுனில் வேலை கிடைத்தது. தரமணியில் பாடநூல் பண்டல்களை லாரிகளில் ஏற்றும்போது கணக்கிடுகிற வேலை என்னுடையது.

அதிலிருந்து கொண்டே எனது முதல் கவிதைப் புத்தகத்தை பூங்கொடிப் பதிப்பகம் மூலம் வெளியிட்டேன்.

அப்போது ‘தாய்’ பத்திரிகையின் ஆசிரியராக இருந்தார் வலம்புரிஜான். சில கவிதைகளைப் படித்தார். சில கேள்விகள் கேட்டார்.

அடுத்த வாரம் ‘தாய்’ பத்திரிகையில் என்னைப் பற்றியும், என் கவிதைகள் பற்றியும் எழுதியிருந்தார். கோடவுனில் வேலை பார்க்க வேண்டாம் வா என்று ‘தாய்’ பத்திரிகையில் சேரச் சொன்னார். பிழை திருத்துகிற வேலை.

ஒரு வாரமானதும் ‘ப்ரூஃப் மட்டும் பார்க்காதீங்க. வெளியே போய்க் கட்டுரைகளும் எழுதுங்க’ என்றார் வலம்புரிஜான்.

அப்போது சென்னையில் நடந்து கொண்டிருந்த இலக்கியக் கூட்டங்கள், அதில் பலரது பேச்சுக்களைத் தொகுத்து வெளியிட்டேன்.

எங்கே இலக்கிய சர்ச்சைகள் நடந்தாலும், அங்கே போய் எழுதினேன். அதெல்லாம் கவனிக்கப்பட்டன. சில எழுத்தாளர்களின் பேட்டியை வெளியிட்டேன். ‘தாய்’ பத்திரிகையிலேயே கவிதைகள், புத்தக விமர்சனங்கள் எழுதினேன்.

எம்.ஜி.ஆர். இறந்த பிறகு, வலம்புரிஜான் விலக்கப்பட்டார். உடனே நானும் விலகி விட்டேன். 550 ரூபாய் சம்பளம் அதோடு போனது. அப்பாவும் ஓய்வு பெற்றிருந்தார்.

வருமானத்திற்குச் சிரமமான நிலை. கே.ஏ. கிருஷ்ணசாமியின் அச்சகத்தில் 500 ரூபாய் சம்பளத்தில் சேர்ந்து, அதிலிருந்தும் விலகினேன்.

இடையில் பிரபலமான முன்னணி வார இதழில் ‘ப்ரூஃப் ரீடிங்’ கிற்காகப் போய்விட்டு வெளியே வரும்போது, சந்தேகத்துடன் உடையைத் தடவிப் பார்த்தார்கள். அதோடு வெளியே வந்துவிட்டேன். எதில் கால் ஊன்றுவது என்பதில் நிச்சயமில்லாத ஒரு சூழ்நிலை.

பத்திரிகையாளராக இருந்த சந்தானம், டைரக்டர் விக்ரமனிடம் என்னைப் பற்றிச் தற்செயலாகச் சொல்லியிருக்கிறார். ஒரு மெட்டைக் கொடுத்தார் அவர். அது அவருடைய இரண்டாவது படம். ட்யூனை வாங்கிக் கொண்டு போய், முதல் முறையாகப் பாட்டு எழுத உட்கார்ந்தேன்.

மெட்டுக்குள் சுலபமாக நுழையவே முடியவில்லை. எனக்குத் தெரிந்த சவுண்ட் இன்ஜினியரை அழைத்து வந்தேன். அவர் மெட்டைப் பிரித்து அளவுகளைச் சொன்னார். அதற்கேற்ப பாடல் வரிகளைப் போட்டேன். மெட்டுக்கேற்றபடி அது பொருந்திய மாதிரிபட்டது.

மகாபலிபுரம் பக்கத்தில் டிஸ்கஷன். முதல் பாடலோடு அங்கே போனேன். விக்ரமனிடம் கொடுத்தேன். பாடலின் பல்லவியைப் பார்த்ததுமே ‘நல்லா எழுதியிருக்கீங்க. இன்னும் கொஞ்சம் எழுதுங்க’ என்றார்.

கொடுத்துவிட்டு வந்தேன். மூன்று மாதங்கள் கழித்துத் திரும்புவும் வரச் சொல்லி – பாடல் பதிவானது. எஸ்.ஏ. ராஜ்குமார் இசையமைப்பில் அந்தப் படத்தின் ஒலிநாடா வெளியீடு. அன்றுதான் – அந்தப் பாடலைப் படமாக்கவில்லை என்று சொன்னார்கள். ரொம்பவும் சோர்ந்து போனேன். பாடல் மட்டும் வெளிவந்துவிட்டது. ஐந்நூறு ரூபாய் கிடைத்தது.

ராசியில்லாதவன் என்று நினைத்து விடுவார்களோ என்று மனதுக்குள் சின்னச் சலனம். அடுத்து, விக்ரமன் ‘நான் பேச நினைப்பதெல்லாம்’ படத்தில் வாய்ப்பு கொடுத்தார். பொன்வண்ணனின் ‘அன்னை வயல்’ படத்திலும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது.

நேரே சைக்கிளில் நாகேஸ்வரராவ் பூங்காவுக்குப் போய், அங்கே மரநிழலில் உட்கார்ந்து எழுதினேன். உடனே ஏற்கப்பட்டது. அடுத்து ‘கோகுலம்’ என்கிற படத்தில் எல்லாப் பாடல்களையும் எழுத வாய்ப்புக் கொடுத்தார் விக்ரமன்.

அடுத்து ‘புதிய மன்னர்கள்’ என்கிற படத்தில் ஏ.ஆர். ரஹ்மான் இசை. அவருக்கு முதலில் ஒருவிதத் தயக்கமிருந்தது. அதோடு ஒரு மெட்டைக் கொடுத்தார். ‘எடுடா… அந்த சூரிய மேளம்’ என்று எழுதின பாட்டு அவருக்குப் பிடித்துப் போனது.

எனது பாட்டுகள் சற்று வெளியே தெரிய ஆரம்பித்தன. அச்சகத்தில் வேலை பார்த்துக் கொண்டே இதையெல்லாம் செய்து கொண்டிருந்தேன். அப்போது கவிஞர் அறிவுமதி அலுவலகத்தில் சுந்தர்.சி. யைச் சந்தித்தேன்.

அவரது மூன்றாவது படம், ‘உள்ளத்தை அள்ளித்தா’. இன்னொருபுறம் ‘பூவே உனக்காக’ படத்திலும், ‘சொல்லாமலே…’ போன்ற பாடல்களை எழுதிக் கொடுத்திருந்தேன். இரண்டு படத்தின் பாடல்களும் பெரிய வெற்றி.

அதன் பிறகு எல்லாமே தேடி வந்தன. நிறைய பட வாய்ப்புகள் குவிந்தன. என்னுடைய முகம் வெளியே தெரிய ஆரம்பித்தது. அடுத்த மூன்று வருடங்களில் நிறையப் படங்கள். நிறையப் பாட்டுகள். கடைசியில் எனக்கே அதில் சோர்வு வர ஆரம்பித்தது.

சில வாய்ப்புகளை மறுத்தேன். என் மீது அநேக விமர்சனங்கள். ஆங்கிலம் கலந்த பாடல் எழுதுகிறார் என்று குற்றச்சாட்டுகள். அந்த உறுத்தலும் எனக்கிருந்தது.

இசைஞானி இளையராஜாவின் தொடர்பு கிடைத்தது. எனக்கு கல்யாண ஏற்பாடுகள் நடந்த நேரம் அது. ஆர்.கே. செல்வமணியின் படத்திற்காக அவருடைய இசையமைப்பில் எழுதினேன்.

களஞ்சியத்தின் ‘பூமணி’ படத்தில் எனக்கு வாய்ப்பு கொடுத்தார். பாசில் இயக்கத்தில் ‘காதலுக்கு மரியாதை’ படத்திற்கு என்னை எழுத வைத்தார். அந்தப் படத்தின் பாடல்கள் பெரும் வெற்றி.

‘என்னைத் தாலாட்ட வருவாளோ’ எனக்குப் புதிய மரியாதையை உருவாக்கிக் கொடுத்தது. அடுத்துப் பல படங்களுக்கு முழுப் பாடல்களையும் எழுத வாய்ப்புக் கிடைத்தது.

பல இசையமைப்பாளர்களின் இசையமைப்பில் இதுவரை 180 படங்களில் பாடல்கள் எழுதியிருக்கிறேன். இதில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு படங்கள், நான் முழுக்கப் பாடல்கள் எழுதிய படங்கள். ஓரளவு பொருளாதார வசதி வந்தது.

இருந்த கடன்களையெல்லாம் அடைத்தேன். இடையில் சட்டென்று ஒரு தொய்வு. ஆங்கிலச் சொற்களைக் கலக்காமல் நான் எழுதிய பாடல்களை “இது உங்க பாணியில் இல்லையே…” என்று திருப்பிக் கொடுத்து எழுதச் சொன்ன தயாரிப்பாளர்களும் இருக்கிறார்கள்.

அதற்குப் பிறகு அம்மாதிரி பாடல்கள் எழுதுவதைத் தவிர்த்து விட்டேன். திரும்பிப் பார்க்கும் போது நல்ல பாடல்கள் குறைவாகவும், கவிமனதுக்கு நிறைவளிக்காத பாடல்களை நிறையவும் எழுதியிருக்கிறோமோ என்று தோன்றுகிறது.

ஒரு நாளைக்கு இரண்டு பாடல்கள் எழுதிக் கொண்டிருந்த நேரத்தில், வேறு விஷயங்களைப் பற்றி யோசிக்க முடியவில்லை. இடையில் மறுபடியும் நிறையப் படிக்க ஆரம்பித்தேன்.

தனியாகக் கவிதைகள் எழுதினேன். தொகுப்புகள் வெளியாகியிருக்கின்றன. பாடல்களை ஒருவித மனநிலையிலும் கவிதைகளை மற்றொரு மனநிலையிலும் எழுத வேண்டியதிருக்கிறது.

இப்போது வருகிற பாடல்களில் காதலைத் தவிர்த்து, வேறு சூழலுக்கான பாடல் எழுத நேரும் சந்தர்ப்பங்கள் ரொம்பவும் குறைவு.

எங்களுக்கு முன்பிருந்த பாடலாசிரியர்களுக்குக் கிடைத்த வாய்ப்பும், சூழ்நிலையும் எங்களைப் போன்றவர்களுக்குக் கிடைக்கவில்லை. அதனால் ஒரே சூழலை ஒட்டியே எழுத வேண்டியிருக்கிறது. இதே நிலை நீடிக்கும் போது, நமது படைப்பாற்றல் குறித்தும் யோசிக்க வேண்டியதிருக்கிறது. ஒருவிதச் சலிப்பு வருகிறது.

வெற்றியடைந்த பாடல் மாதிரியே நகலெடுக்கச் சொல்கிற இயல்பு தமிழ் சினிமாவில் சகஜம். ஒரே மாதிரி எத்தனைப் பாட்டுகள் எழுத முடியும்? இந்த அவஸ்தை எனக்கு மட்டுமல்ல, சினிமா உலகில் இருக்கிற பலருக்கும் இருக்கிறது. அவன் எப்படி வெற்றி பெற்றிருக்கிறான் என்று அவனுடைய தரத்தைப் பற்றி யோசிப்பதில்லை.

இன்றைக்கு ஒரு திரைப்படப் பாடல் பலவித காரணங்களுக்காக பலரால் திருத்தம் செய்யப்படுகிறது. சில சமயம் வடநாட்டுப் பாடகர்கள் வந்து அவர்களுக்குப் பாடுவதற்குச் சிரமமாயிருக்கிற பாடல் வரிகள் இருந்தால் அதற்காகத் திருத்தம் செய்யப்படும்.

வட இந்தியப் பாடகர்களின் குரல் இவர்களுக்கு முக்கியம். பாடல் அடுத்த நிலைக்குப் போய்விடுகிறது. பாட்டுக்குள் இருக்கிற பொருள் இங்கு அநாவசியமாகி விடுகிறபோது நாம் என்ன செய்ய முடியும்? கவிஞர்களின் கருத்துகளுக்குக் கொடுத்த மதிப்பு தலைகீழாகி விட்டது.

முன்பு கவிஞர் கண்ணதாசன் போன்ற முழுமையடைந்த பாடலாசிரியர்கள் சொல்லக் கூடாது என்று தவிர்த்த தர்மங்கள் கூட இப்போது மீறப்பட்டுவிட்டன.

தர்மம் கருதி ஒருவன் நிரப்ப மறுக்கிற இடம்கூட இன்னொருவனால் உடனடியாக நிரப்பப்பட்டுவிடுகிறது. இதுதான் இப்போதுள்ள யதார்த்தம்” என்று சொல்கிற பழநிபாரதியின் பேச்சில் நம்பிக்கையும் குறைந்து விடவில்லை.

“இதையும் மீறி, நிறைய இளைஞர்கள் சினிமாவுக்குள் புதுப்புதுக் கனவுகள், எதிர்பார்ப்புகளுடன் உள்ளே நுழைகிறார்கள். அவர்கள் இந்த மண்ணின் கதைகளோடு வரும் போது, அதில் பொருந்திச் செயல்படக்கூடியவர்கள் அதிகரித்தால் நல்ல படைப்புகள் சாத்தியம். அதற்கான நம்பிக்கையிருக்கிறது.

என்னுடைய அசலான முகத்தை இந்தச் சந்தடிக்கு இடையில் காப்பாற்றிக் கொள்வதும், நம்மை யாரென்று அடையாளம் காண்பிப்பதும் சிக்கலான விஷயங்கள்.

என்னுடைய தப்பான முகத்தைக் கூட எடுத்துக் காண்பித்து, இது மட்டுமே பழநிபாரதியின் முகம் என்று கூடச்சொல்லலாம்.

இன்னொரு புறமிருக்கிற என் முகத்தைக் காட்ட மறுபடியும் நான் போராட வேண்டியதிருக்கும். இயந்திரத்தனமான சூழலில் இயல்பான முகத்தைக் காட்டுவது சற்றுச் சிரமம்தான். இருந்தாலும் முயற்சிகள் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கும்.”

– ‘மணா’வின்  ‘கனவின் பாதை’ நூலிலிருந்து ஒரு கட்டுரை.

#பழநிபாரதி #Palanibharathi #கவிஞர்_கண்ணதாசன் #Kavignar_kannadasan #கவிதை #Quotes #கவிஞர்_சுரதா #Kavignar_suradha #சினிமா #Cinema #எழுத்தாளர் #Writer #போர்வாள் #Porvaal #ஜெயகாந்தன் #Jayakanthan #தாய்_பத்திரிகை #Thaaii_magazine #வலம்புரிஜான் #Valampurijohn #டைரக்டர்_விக்ரமன் #Director_Vikraman #அன்னை_வயல் #Annai_vayal #கோகுலம் #Gokulam #புதிய_மன்னர்கள் #Puthiya_mannargal #உள்ளத்தை_அள்ளித்தா #Ullathai_allitha #பூவே_உனக்காக #Poove_unakaaga #காதலுக்கு_மரியாதை #Kadhalukku_mariyadhai #பூமணி #Poomani